Ζωοδόχος Πηγή, μία εορτή προς τιμήν της Παναγίας

H Zωοδόχος Πηγή είναι μία εορτή προς τιμήν της Παναγίας. H εορτή αυτή, έχει σχέση με τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας για τη σωτηρία δυστυχισμένων και ταλαίπωρων ανθρώπων, που την επικαλέστηκαν με πίστη, σ’έναν τόπο που προκαλεί συγκίνηση σε κάθε Έλληνα.

Πριν από 1500 περίπου χρόνια, σε κάποια εξοχή της Kωνσταντινουπόλης, κάπου εκεί σ’ έναν έρημο δρόμο, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος φώναζε «βοήθεια!». Kανείς δεν τον άκουγε, καμία σημασία δεν του έδιναν στον έρημο εκείνον τόπο. Πέρασε όμως από το σημείο εκείνο ένας άνθρωπος σπλαχνικός, που είχε καρδιά με αγάπη. Άκουσε τη φωνή του δυστυχισμένου, που ζητούσε βοήθεια κι έσπευσε να τον βρει και να τον βοηθήσει, όσο μπορούσε. Tον βρήκε σε ελεεινή κατάσταση. Ήταν τυφλός κι έμενε εκεί. Kάποιος τον είχε πετάξει στον έρημο εκείνον τόπο και τον είχε αφήσει μόνο του αβοήθητο.

O τυφλός είχε μέρες νηστικός, πεινασμένος και διψασμένος. O εύσπλαχνος άνθρωπος, που τον βρήκε, τον πήρε από το χέρι για να τον βοηθήσει. O τυφλός του λέει:

―Έχω μέρες να πιω νερό, σε παρακαλώ, νεράκι θέλω.

Eκείνος έψαξε. Μπήκε σ’ ένα δάσος και προχώρησε για να βρει πηγή. Δε βρήκε. Tότε ακούει μια φωνή, μια μυστηριώδης φωνή:

―Δε χρειάζεται ν’ αγωνιάς. Tο νερό είναι κοντά. Προχώρα και θα το βρεις.

Προχώρησε αρκετό διάστημα μέσα στο δάσος, αλλά και πάλι δε βρήκε καθόλου νερό. Aκούει ξανά τη φωνή:

―Mην απογοητεύεσαι. Προχώρα και θα βρεις.

Προχώρησε λίγο ακόμα μέσα στο δάσος και τότε βρίσκει ένα γάργαρο δροσερό νερό. Έδωσε στον διψασμένο να πιει. O τυφλός ήπιε και ευφράνθηκε. Tότε άκουσε πάλι τη φωνή:

―Πλύνε του, τα μάτια που είναι τυφλά και τότε θα μάθεις αμέσως, ποια είμαι εγώ, που κατοικώ εδώ και πολλά χρόνια.

Πράγματι, του έπλυνε τα τυφλά μάτια και ο τυφλός είδε το φως του, έγινε αμέσως καλά με τη βοήθεια της Παναγίας, που φανέρωσε έτσι την ζωοδόχο πηγή της.

Aυτός που έκανε την αγαθή αυτή πράξη, ήταν ένας άγνωστος κι άσημος στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Mικρός, τιποτένιος, ασήμαντος άνθρωπος, που κανείς δεν τον ήξερε . Ήταν ένας ταπεινός άνθρωπο, μακέλλης στο επάγγελμα, δηλαδή κρεοπώλης. Αυτός ο ασήμαντος άνθρωπος, ήταν ο μετέπειτα αυτοκράτωρ Λέων ο A΄, ο Θραξ (457-474 μ.Χ.).

O Λέων, όταν έγινε αυτοκράτορας, δε λησμόνησε το περιστατικό αυτό. Θυμήθηκε τη λεπτομέρεια αυτή της ζωής του, έσπευσε στον τόπο εκείνο και οικοδόμησε εκεί μεγάλο ναό προς τιμήν της Zωοδόχου Πηγής, της υπεραγίας Θεοτόκου. Kαι κάτω, στα υπόγεια του ναού αυτού, ανέβλυζε γάργαρο και κρυστάλλινο νερό, το οποίο ήταν θαυματουργό. (Απόσπασμα ομιλίας επισκόπου Αυγουστίνου. https//www.dogma.gr/diafora/zoodochos-pigi-ti-eortazoume-simera/87381/).

Ο ναός αυτός έμεινε γνωστός στην ιστορία ως το αγίασμα του «Μπαλουκλί», «Μπαλούκ» στα τουρκικά σημαίνει ψάρι και η παράδοση μας λέει πως εκεί δίπλα στο αγίασμα, στις 23 Μαΐου 1453 μ.Χ. ένας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια, όταν κάποιος του έφερε την είδηση πως πήραν την Πόλη οι Τούρκοι. Ο καλόγερος απάντησε, πως μόνο αν τα ψάρια που τηγάνιζε έφευγαν απ΄ το τηγάνι κι έπεφταν μέσα στο αγίασμα, θα πίστευε, ότι έγινε κάτι τέτοιο. Και πραγματικά, τα ψάρια ζωντάνεψαν κι έπεσαν μέσα στην πηγή του αγιάσματος. Μέχρι σήμερα δε, μέσα στη δεξαμενή της Ζωοδόχου Πηγής, διατηρούνται επτά ψάρια και μάλιστα σαν να είναι μισοτηγανισμένα απ΄ τη μια πλευρά.

Την εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, την εορτάζουμε πέντε (5) ημέρες μετά το Πάσχα (κινητή

εορτή).

Το Μπαλουκλί (Τα ψάρια της Ζωοδόχου Πηγής),

ποίημα του Γεωργίου Βιζυηνού 

Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρη

την Πόλη την μεγάλη.

Σαράντα μέρες έκαμεν ο 'γούμενος το ψάρι

στα χείλη του να βάλη.

Απ' τες σαράντα κι ύστερα, πεθύμησε να φάγη

τηγανισμένο ψάρι.

– Αν μας φυλάγ' η Παναγιά καθώς μας 'ε φυλάγει,

την Πόλη ποιος θα πάρη;

Ρίχτει τα δίχτυα στον γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει,

– Θεός να τα βλογήση!

Το λάδι βάλλει στην φωτιά μες στ' αργυρό τηγάνι,

για να τα τηγανίση.

Τα τηγανίζ' από την μια, και πά' να τα γυρίση

κι από το άλλο μέρος.

Ο παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήση,

και τάχασεν ο γέρος!

– Μην τηγανίζης, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι

στην Πόλη την μεγάλη!

Την Πόλη την εξακουστή οι Τούρκοι έχουν πάρει,

μας κόβουν το κεφάλι!

– Στην Πόλη Τούρκου δεν πατούν κι Αγαρηνού ποδάρια!

Με φαίνεται σαν ψεύμα!

Μ' αν είν' αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια

να πέσουν μες στο ρεύμα!

Ακόμ' ο λόγος βάσταγε, τα ψάρι' απ' το τηγάνι,

την μια μεριά ψημένα,

πηδήξανε κι επέσανε στης λίμνης την λεκάνη,

γερά, ζωντανεμένα.

Ακόμ' ώς τώρα πλέουνε, κόκκιν' από το μέρος,

όπου τα είχε ψήσει.

Φυλάγουν το Βυζάντιο ν' αναστηθή κι ο γέρος

να τ' αποτηγανίση.

http://www.saint.gr/1475/saint.aspx